Dawno nie jeździliśmy razem z Agą na rowerze. Nie było jak i kiedy. Życie tak pędzi zbyt szybko i tyle obowiązków. Dziś udało nam się. Po pracy przyjechaliśmy do Szczecina i choć czasu niewiele...  Agi dzieci w domu, mój pies też sam... więc chociaż kółko po Szczecinie. Jedziemy. Pogoda cudna. Idealna wręcz.  Kierujemy się w stronę Głębokiego. Z dala od zgiełku miasta. Trochę wytchnienia po stresującej pracy. Jedziemy nieznanymi Agnieszce uliczkami Warszewa. Podoba jej się. Odkrywa nieznane większości Policzanom miejsca. Niby blisko, ale jednak jak się tu nie mieszka to zakamarki mojego kochanego miasta pozostają zakamarkami, które tylko ktoś stąd potrafi pokazać. Mijamy szkołę "siódemkę". Tu zawsze z Kacprem moim jak był malutki przyjeżdżałem rowerem na plac zabaw (on w foteliku rowerowym). "Wspomnienia palą  mnie jak słońce...." To  Bajm.
Opleceni promieniami słońca docieramy do lasu w okolicy Arkonki i tam już robi się chłodniej. Ale wkrótce jest Goplana z piękną piaszczystą... czym?. Nie plażą, ale miejscem do wypoczynku. Siadamy. W oddali widzimy starszą panią  z rowerem czytającą książkę. Jest zasłuchana w jej karty i nie zwraca uwagi na to co dookoła. Nieopodal dziewczynka  z mamą karmi ptactwo. A dookoła nas dwie kaczki radosne ganiają się i kręcą kółka w powietrzu, wykonując niesamowite podniebne piruety. Obserwujemy z zachwytem wkraczającą do Szczecina wiosnę. Czas jechać choć chciałoby się zostać tu i oderwać od tego świata, który pozostał za ścianą lasu. Jedziemy dalej. Dookoła jeziora Głębokie. Wszędzie czuć już wiosnę. Jeszcze mało pieszych i rowerzystów. Jedzie się dobrze po brązowym szlaku ubitej drogi. W pewnej chwili zatrzymujemy się i pokazuję Agnieszce mój ulubiony fragment trasy wokół jeziora. Bajkowe mokradła. Rozlewisko na którym częstokroć spotykałem łabędzie. Dziś ich nie ma, ale jest to wrażenie, że za chwilę elfy wyskoczą z zarośli, a duch bagien ukaże się zza drzewa. Aga jest również zachwycona "moim" miejscem. Dalej lasem, mimo, że cały czas w Szczecinie jedziemy różnymi dróżkami i bocznymi szlakami. Mijamy piękne kwiaty i panią wiosnę w zielonej sukni rozpościerającej się tak daleko, że tylko jej koniec z zielonych liści i białych kwiatów utkany widzimy. Ale ona jest. I będzie coraz bliżej. 
I cóż. Wracamy. Dzieci w domu same. Pies w domu sam. A my... no cóż rozstać się przyszło. Taki fragment książki mi się przypomniał:
"Każde spotkanie doprowadza do rozstania i tak zawsze będzie, dopóki życie jest śmiertelne. W każdym spotkaniu jest część żalu z rozstania, ale w każdym rozstaniu jest ta sama ilość radości ze spotkania." 

Nad Goplaną © davidbaluch

Nad jeziorem Głębokie © davidbaluch

Mokradła i elfy © davidbaluch

Wiosna wkracza do nas © davidbaluch

Niedziela wita nas pogodą pod tytułem "na dwoje babka wróżyła". I jak się potem okazuje dokładnie tak jest. Plan na dziś jest taki, aby autem udać się do Kołbaskowa i stamtąd rozpocząć wycieczkę. Jadę więc rano po Agnieszkę do Polic. Za chwilę ruszamy w kierunku Kołbaskowa. Po drodze gdzieś  w okolicy Tanowa widzimy Siwobrodego z ekipą jadących na rowerach. Tym razem chyba bez tandemów. Po niecałej półgodzince parkujemy w Kołbaskowie i ruszamy w stronę Moczył. Już po chwili Aga zauważa w oddali stado żurawi. Mnóstwo ich przechadza się po łące. Zaczynam nerwowo dobierać się do aparatu, wyciągam z torby i okazuje się, że ustawienia są nie takie po poprzedniej sesji. Zaczynam przełączać, a żurawie dostojnie chowają się za górką. Aga się śmieje ze mnie i kiedy w końcu aparat jest gotowy 90% ptaków już nie ma, a ostatnie dwa odlatują. No i te dwa z oddali uwieczniłem.

Żurawie koło Kołbaskowa © davidbaluch

Ruiny kościoła w Pargow © davidbaluch

Jedziemy dalej i wkrótce dojeżdżamy do granicy. Tu wjeżdżamy do Niemiec. Pogoda w kratkę, ale co do zasady większość czasu mży. Na granicy pomiędzy dwoma słupkami Aga robi mi zdjęcie. Dyskutujemy jakim dobrodziejstwem są otwarte granice i ubolewamy, że przez uchodźców, a właściwie różnorakich obcych młodych facetów szukających kasy i lepszego życia naszym kosztem może to się kiedyś skończyć. No cóż, poprawność polityczna rządzących Europą poraża.

Rano Aga przyjechała do Szczecina i stąd wyruszyliśmy na naszą wycieczkę. Wstępnie planowaliśmy jazdę po Niemczech, ale koniec końców ruszyliśmy spod mojego domu kierując się w stronę gminy Kołbaskowo. Infrastruktura w Szczecinie może nie jest rewelacyjna, ale też nie najgorsza, więc na wysokości Centrum Handlowego Galaxy wpadamy na DDR-kę i pedałujemy do granic Szczecina. Jazda bezkolizyjna. Samochody swoją drogą, my swoją. Pogoda jest tak cudowna. W końcu wiosna pełną gębą. Po jakimś czasie dotarliśmy do powiatu polickiego i jedziemy w stronę Karwowa w gminie Kołbaskowo. Po drodze widzimy żurawie i Szczecin w oddali. W międzyczasie pijemy herbatę z termosu. Na takim fajnym równym odcinku drogi.

Aga koło Karwowa © davidbaluch

Podziurawionymi drogami powiatu polickiego docieramy do Kołbaskowa. Chociaż jak się okazuje, to nie były najbardziej dziurawe dziś drogi. Tęsknimy za niemieckimi drogami polnymi 100 razy lepszymi. Nawet Szczecin ma o niebo lepsze drogi. Na plus zaliczamy, że gmina Kołbaskowo jednak buduje nowe drogi i szlaki rowerowe. Drogi powiatowe natomiast masakra. W sklepiku Aga chce drożdżówkę. Okazuje się, że to raczej sklep monopolowy. Dowiadujemy się jednak, że 100 metrów dalej jest spożywczy. No jest! "Od i do" Podjeżdżamy. Jest kartka, że dziś czynne do 15.00. A jest 13.00 i już na głucho zamknięte. Normalnie Wilkowyje. Nie.. gmina Kołbaskowo, to nie jest to co polubimy. Kupujemy więc colę, i Aga jakiegoś rogalika 7days z milionem sztuczności. Przed kioskiem jakiś nawiany jegomość pasujący do ławeczki z serialu  "Ranczo" przygląda się naszym rowerom. Może wspomina jak kiedyś jeździł?

W Kołbaskowie przed kioskiem © davidbaluch

No to jedziemy dalej. Mamy postanowienie, że na najbliższej ławeczce postój i odpoczynek. I jest ! Projekt unijny. Piękna, czysta, fajna. Trochę blisko drogi. Fakt, mogli odsunąć z 10 metrów, ale w cudnym słońcu robimy sobie postój. Aga głodna zjada wszystko co mamy czyli jeden wafelek i wciąż głodna. Ja piję herbatę, ale przede wszystkim rozkoszujemy się sobą,  sobotą i słońcem. I wspólne zdjęcie z pomocą mini statywu.

Pomiędzy Kołbaskowem a Smolęcinem © davidbaluch

I w końcu jedziemy w stronę Siadła Dolnego. Drogi tragiczne, ale od czego rowery górskie. Natomiast jako mieszkaniec chyba bym nie wyrobił. Mamy XXI wiek w końcu. Po jakimś czasie Aga żali się, że ją boli wszystko. Dziś noga nie podaje. Aga chce już do domu. Docieramy w końcu do Szczecina. Po drodze mijamy jakiś wypadek. Dwa radiowozy Policji niedaleko Placu Lotników. Nie zatrzymujemy się tylko jedziemy. Podziwiamy co rusz szczecińskie kwiaty czyli krokusy. Są wszędzie. Pięknie zwiastują wiosnę. Niedaleko Placu Rodła robię zdjęcie tym prześlicznym roślinom.

Szczecińskie krokusy. Plac Rodła © davidbaluch

I niedługo później dotarliśmy do mojego domu. Aga po zapakowaniu roweru w jej srebrną Alfę Romeo pojechała do Polic, a ja zostałem w domu. Wiosna. W końcu wiosna.. w sercach i w Szczecinie..

Na tą sobotę czekaliśmy z Agnieszką już tak dawno. Wciąż chcieliśmy razem pojeździć i zawsze pogoda lub obowiązki psuły nam plany. Ale pomimo ostatnich zawirowań i tego, że  w sobotę mam do pracy na 17.00, to udało się. Uwielbiamy jazdy po Niemczech więc rowery do samochodu i jedziemy do Blankensee. I stamtąd ruszamy. Niedaleko za Blenkensee trafiamy na żółtą tablicę Pampsee. Agnieszka myśli, że to nazwa miejscowości bo wygląda identycznie.Żółta tablica. Nie. To połączenie nazw miejscowości Pampow i Blankensee. W 2013 roku był tu festiwal sztuki zorganizowany przez te dwie miejscowości. Część projektu "Sztuka dla wsi", . Były tu różne instalacje artystyczne. Pozostało logo imprezy "Mi Kricht Hier Keener Mehr Wech". Znam niemiecki dość dobrze, ale konia z rzędem temu kto to przetłumaczy./Dialekt/  tutaj można zobaczyć jak wyglądało to  w 2013 roku.

Pomiędzy Blankensee a Pampow © davidbaluch

Potem dojechaliśmy do Rothenklempenow. Już tu z Agą byliśmy Jest to stary folwark, pięknie odrestaurowany. Tam jest nasz stolik. Mamy już "swoje" miejsca. Usiedliśmy i jemy pyszne bułki, które Agnieszka z zaangażowaniem przygotowała. Ostatnio chcieliśmy w Ueckermünde fischbrötchen kupić, ale jeszcze nie sezon i ciężko. Więc na bułkę z rybą postanowiliśmy nie czekać. Aga kupiła filety z ryby i sama przygotowała nam na wycieczkę. Ona ma zawsze świetne pomysły kulinarne. Rybka, i dodatki. Było pysznie. Bułeczki wyglądały tak:

Fischbrötchen © davidbaluch

Aga podczas postoju w Rotenklempenow © davidbaluch

No i w końcu pojechaliśmy dalej. W stronę Löcknitz. Jadąc przez uroczą wioseczkę Gorkow. Raz już tam byliśmy. I teraz chcieliśmy troszkę zboczyć z trasy, żeby ją zobaczyć. To wioska składająca się z kilkudziesięciu, a może kilkunastu domów i czas się tam zatrzymał na początku XIX wieku.. W Gorkow jak zwykle cisza i spokój. Dwa koty nas wypatrzyły i środkiem wsi przybiegły się przywitać.

Kot w Gorkow © davidbaluch

Kot był niby miły, ale potem spojrzał na mnie jak Rademenes z "Siedem Życzeń" (kto pamięta?) i powie Hator, Hator, Hator. Ja za kotami nie przepadam i chyba to wyczuł, bo zmierzył mnie srogim wzrokiem czarodziejskiego kota.

Hator, Hator, Hator © davidbaluch

Po spotkaniu ze staroegipskim kotem, pojechaliśmy do Löcknitz. tradycyjnie w Netto zakupiliśmy dwa soczki i pojechaliśmy nad jezioro je wypić. Korzystając z  tego, że  w Niemczech można jeden soczek wypić i nikt nie uważa cię za bandytę, mordercę za kierownicą roweru, delektowaliśmy się słońcem i piwem nad jeziorem.

Nasze dwa soczki © davidbaluch

No to po jeziorku i pivku jedziemy dalej.. Jakoś nawet lepiej się pedałuje. Jest nam tak radośnie. Bardzo. Wiosna się zbliża. Aga pedałuje żwawo, a ja  powoli zaczynam patrzeć na zegarek, bo na 17.00 do pracy, mimo, że sobota. Jedziemy już w  kierunku auta. Ale jeszcze Agnieszce zdjęcie robię po drodze. Jest nam tak wesoło. Cudowna sobota.

Aga na rowerze © davidbaluch

I dalej do przodu. Po drodze półkilometrowy zjazd. Aga pojechała, ale ja wyhamowałem, bo spojrzałem na piękny krajobraz Meklemburgii. Lubię te rejony. Cieszymy się, że mieszkamy 15 minut jazdy od Niemiec, bo u nas jeszcze długo nie będzie takiej infrastruktury rowerowej. Wycieczka była cudowna, Aga uśmiechnięta i po jakimś czasie dotarliśmy do auta na granicy i chwilę później byliśmy już w drodze do Polic. Na 17.00 do pracy, ale sobota była świetna. 
A tak wyglądało ostatnie spojrzenie na nasze  Niemcy

Meklemburgia © davidbaluch

P.S.I na koniec napiszę po kilku godzinach ogłoszenie zwycięzcy konkursu. Konia z rzędem wygrała moja siostra Marzenka mieszkająca w Leverkusen, która przetłumaczyła, że napis z pierwszej fotografii oznacza "Mich kriegt hier keiner mehr weg" czyli NIKT MNIE STĄD NIE WYRZUCI. Brawo Ty!! :-) Koń będzie czekał.

1 marca!! Jak to brzmi. Marzec w końcu czyli wiosna tuż, tuż. Do pracy dziś na popołudnie, pogoda piękna choć lekki mróz, ale co tam. Szykuję się. Przede wszystkim gorąca herbata w termosie, jakaś kanapka, wierny Canon i jadę. Samotnie. Hmm. Dokąd by tu pojechać? A jadę przed siebie. Czasu troszkę mam, zobaczymy gdzie koła poniosą. Jeden obiekt chciałem zobaczyć na pewno. A mianowicie kościół przy ul. Włościańskiej na Pomorzanach. Pojechałem w stronę Teatru Letniego gdzie zrobiłem pierwszy krótki postój na herbatę i kanapkę. W domu nic jeszcze nie jadłem, a było już po 9.00 więc śniadanie w plenerze. Tuż obok rzeźby "Ogniste Ptaki". Swoją drogą jeszcze jako dziecko pamiętam jak stała na Placu Zgody (wtedy Plac Przyjaźni Polsko-Radzieckiej). Pamiętacie? Chodziło się z mamą po tętniącej wtedy życiem al. Wojska Polskiego. I do kina "Kosmos".  Beztroskie dziecięce lata...

Pod Rzeźbą Ogniste Ptaki © davidbaluch

Po 10 minutach pojechałem dalej. Przed Urzędem Miasta flagi na masztach. Zastanawiałem się co to za święto. Pomysłu nie miałem, ale w domu sprawdziłem, że dziś Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych. Nawet nie wiedziałem. No, ale tymczasem pedałuję w kierunku Pomorzan. Często ostatnio bywam rowerem na Pomorzanach. Choć dzielnica nie jest jakoś specjalnie ładna, raczej szare postkomunistyczne bloki, to okazuje się, że co rusz znajduję tam jakieś perełki. 
Dotarłem w końcu do ulicy Włościańskiej. Ulica na pewnym odcinku ma iście magiczny klimat. Stare mury po obu stronach i droga pnie się do góry. 

Zrobiliśmy z Agnieszką rundkę wokół Polic. Przyjechałem autem do Polic i  pojechaliśmy. Piękny luty dla rowerzystów. Ponieważ w Policach nie ma zbyt wiele dróg rowerowych, a ulicą jechać nam się nie chciało, to pojechaliśmy sobie w stronę Zakładów Chemicznych Police drogą rowerową dla zakładowych rowerzystów.Przy ZCh Police spotkaliśmy pomnik upamiętniający powrót "prastarych ziem piastowskich do macierzy". Kamień  z 1985 roku, a we mnie się gotuje w jakim zakłamaniu historycznym żyjemy. Pomorze było polskie od  około XI do XIII wieku, więc może jakieś kurhany zbudowaliśmy. Od XIII wieku było germańskie. Barnimowie i inni Gryfici mówili po niemiecku i są to ziemie niemieckie .Fajnie, że je zdobyliśmy. Jak najbardziej. Ale wszystko co tu mamy, Szczecin, zabytki i inne było niemieckie. Pewnie niepopularne moje twierdzenia. Tak jak to, że bitwa pod Cedynią wcale nie musiała być pod Cedynią, a tylko tak została przez PRL umiejscowiona żeby usankcjonować "polskość" Pomorza Zachodniego. Długo by pisać. Historia jest pisana pod dyktando władz, a tą prawdziwą niewiele osób się interesuje. Dla niedowiarków polecam na przykład Bitwa pod Cedynią
No to taka fotka Agi:

Aga pod płytą z napisem © davidbaluch

Potem pojechaliśmy Kuźnicką i "podziwialiśmy" panoramę Zakładów Chemicznych. Choć, nie powiem, jako zakład robi industrialne wrażenie. Śmierdzi niemiłosiernie. No ale taka produkcja. Chemia. Daje pracę masie ludzi. I dobrze, że jest,  mimo całych szkód dla środowiska i chyba ludzi. Zastanawiające jest, że kombinat bez mrugnięcia okiem wypłaca pracownikom po 10 000 złotych za zniszczony lakier aut parkujących przed zakładem, a uparcie twierdzi, że dla organizmu to, co tam wypuszczają w powietrze szkodliwe już nie jest. Jakoś nie chce mi się wierzyć.
No więc zakłady:

Zakłady Chemiczne Police © davidbaluch

Kawałek za zakładami ujrzeliśmy dwa żurawie na łące. Majestatyczne, dostojnie przechadzały się po łące. Niestety nie miałem teleobiektywu ze sobą więc spróbowałem podejść bliżej. Agnieszka sugerowała nawet żebym na czworaka szedł. No cóż ptaki zobaczyły mnie i z głośnym krzykiem odfrunęły. Piękny jest ten krzyk żurawi. Jak wyczytałem głośnym krzykiem ostrzegają się o niebezpieczeństwie. Ja niby jestem niebezpieczeństwem? Ja? A skąd.

Żurawie uciekają © davidbaluch

Na pocieszenie nieudanego polowania na żurawie, polowania fotograficznego oczywiście, Aga zrobiła zdjęcie mi. 

Ja koło Trzeszczyna © davidbaluch

No i potem jeszcze zrobiliśmy krótki postój na herbatkę pod pomnikiem w okolicy Trzeszczyna. Pomnik dość ciekawy. Aga opisała go na swoim blogu, zamieściła też zdjęcie. Zainteresowanych odsyłam  tutaj
Herbatka gorąca podczas lutowej wycieczki to to co tygryski lubią najbardziej.

Postój obok pomnika w Trzeszczynie © davidbaluch

No i stało się. Ja, do tej pory niechętny wszelakim czapkom, szalikom i innym ustrojstwom w okolicy głowy zakupiłem kask. Zawsze byłem niechętny temu wynalazkowi, ale powoli doszedłem do wniosku, że jednak bezpieczniej. Do wniosku takiego doszedłem jakiś czas temu robiąc przepiękny piruet na lodzie w okolicy Arkonki. Co prawda wtedy udało się jakoś nie całować ziemi, ale było blisko. No więc przegląd Allegro, zakup i w końcu przyszedł. A właściwie przyszły, bo przy okazji Agnieszka nabyła twardą czapkę. Przypomniał mi się kawał:
" Zatrzymuje policjant chłopa na motocyklu w berecie i pyta: Dlaczego jeździcie w berecie, a nie w kasku?
-  Dla bezpieczeństwa.
- Jak to??
- Ano rzuciłem z 10 piętra beret i kask. Kask się rozbił, a beret nie".
No więc różne są opinie, ale ok. Co do zasady bezpieczniej. Czytając takie rozważanie ostatnio przeczytałem jedno mądre zdanie. "Czy warto jeździć w kasku na rowerze? Nie warto! Chyba, że przydarzy nam się wypadek. Wtedy warto." No właśnie., nigdy nie wiadomo kiedy się przydarzy, więc jednak warto.
Moja rundka dzisiejsza wiodła w większości przez Szczecin, ale też przez Bezrzecze z przerwą po drodze na Polanie Czerwonej koło Arkonki na śniadanie. Jako, że z rana jeść nie lubię, a wyjechałem koło 9.00, to dopiero po drodze śniadanko małe i pyszna gorąca herbata  z termosu. Potem pojechałem ulicą Nowowiejską na Bezrzeczu i podziwiałem przepiękne domy ludzi, którzy raczej nie pracują w "Biedronce" na kasie. Można pomarzyć tylko. Na ulicy Ku Słońcu minąłem licznik rowerzystów i okazało się, że jestem dopiero 35 rowerzystą dzisiaj mijającym licznik. Daleko nam do Kopenhagi czy Amsterdamu. Przez centrum wróciłem do domu, bo jednak przy 3 stopniach zaczęło się robić zimno, szczególnie w stopy. Do domu wróciłem zadowolony, szczególnie z faktu, że dziś wolne od pracy :-)
Byle do wiosny...

Postój na Polanie Czerwonej w Szczecinie © davidbaluch

Śniadanko na łonie natury © davidbaluch

Dawno, Bardzo dawno nic już nie pisałem, choć jeździłem, ale jakoś weny nie było. A i wycieczki jakieś takie zwykłe. Dziś niedziela, a do 12.00 wolne i postanowiłem. Jadę. Mojej lustrzanki nie wziąłem choć potem żałowałem, ale telefonem najważniejsze zdjęcia zrobiłem.No i jedno na koniec jako deser. Zrobione moją lustrzanką w miejscu, gdzie rano jechałem. Zrobione potem .. po południu.
Najpierw słońce, cudowne. Dojeżdżam do Dworca Kolejowego i szybki rzut oka. Wczoraj z moim Kacprem dopiero wróciliśmy z Leverkusen i tu wysiadaliśmy, ale tak szybko gnaliśmy, że nie widziałem. Jest remont. rozpędzony za poprzednich rządów, Nowe chyba nie zatrzymają.Nowy dworzec prezentuje się tak:

Dworzec kolejowy Szczecin © davidbaluch

Kościół pw. Matki Bożej Jasnogórskiej © davidbaluch

Dużo ostatnio zawirowań w życiu. Nawet bardzo dużo było.Ale dziś siedząc  w domu samotnie pomyślałem, że fajnie byłoby z Agą pojeździć. Zadzwoniłem czy nie ma ochoty na spotkanie na kawę w "Lawendowej" w Tanowie koło Polic. Miała. No to ruszyliśmy. Ona z Polic, ja ze Szczecina. I prawie równo spotkaliśmy się w Tanowie. Zanim dojechałem (Aga była pierwsza) zamówiła już kawę latte, herbatę i pyszną szarlotkę. Fajna ta "Lawendowa". Taka przytulna bardzo. Koniec końców zrobiło się ciemno i już po ciemku wracaliśmy do Polic. I zimno. Aga miała tylko rękawiczki bez palców i marzła, więc oddałem jej swoje i teraz ja marzłem, ale to nic. Już całkiem nocą pojechaliśmy do mojego Kacperka. Kupiłem mu Colę, którą chciał bardzo i poprzytulaliśmy się przy okazji z synkiem. No i za chwilę dotarliśmy pod Agi dom. Tam rowery zostawione, Aga jeszcze mnie swoją Alfą podrzuciła na przystanek i autobusem już wróciłem do piesa, co po ciemku siedział w domu.Trzeba było szybko do niego wracać.  Machanie ogona było przeogromne.

W "Lawendowej" © davidbaluch

Fakt. Listopad to najbardziej nielubiany miesiąc przeze mnie. Ale bywają dni takie jak dziś .Cudne. Listopadowo piękne. Dawno nie jeździliśmy z Agnieszką. A ona sama nigdy jeszcze w listopadzie nie jeździła na rowerze. Wyruszyliśmy więc spod mojego domu "gdzie koła poniosą". Bez planu. Deszcz mżył, a ja marudziłem, ale Aga była w tak dobrym humorze, że nie dało się narzekać, więc pedałowałem. Obiecała zresztą, że zaraz przestanie padać. I rzeczywiście. Przestało! Planu nie mieliśmy, ale kierunek mniej więcej obrany. Najpierw Azoty Arena. I dotarliśmy. Aga ostro pedałowała.