Ten tydzień był bardzo ciężki. Praca, praca, praca. Ale udało się tak choć na chwilę wyskoczyć na rower kilka razy. Nie na długo.. i nie daleko. Ale prawie 50 km się uzbierało więc szkoda nie napisać parę słów.
Jesień to specyficzna pora roku. Nostalgiczna.Chciałoby się tak w spokoju, tak w cieple domowego ogniska posiedzieć. Ale jeśli się nie da domowego ogniska, to choć pojeździć. Wczoraj cały dzień w pracy. Jak zawsze 1 listopada w pracy od 7.00 do 1.00 w nocy z trzygodzinną przerwą na odpoczynek. W sumie 14 godzin w pracy i to na nogach, na stojąco. Nie znoszę 1 listopada. Co roku to samo.
Dziś rano jeszcze do sądu i potem już wolny dzień. Pojechałem we mgle. Jazda jak jazda. Ale nie byłbym sobą jakbym nie wziął aparatu i nie zrobił zdjęć choć kilku. Dwóch, ale jedno pokażę. To esencja mojej dzielnicy. Moje miasto Szczecin. Lubię ruch i industrialne klimaty. Chyba nie mógłbym mieszkać na wsi. Albo inaczej. Latem na wsi, zimą w mieście.. 
Przed przyjazdem do domu zatrzymałem się przed ulubioną jadłodajnią mojego synka kochanego czyli niezdrowym Mc Donald's i musiałem, po prostu musiałem zrobić zdjęcie jakiego dawno nie robiłem. Moje miasto... 

Szczecin. Ulica Przyjaciół Żołnierza © davidbaluch

Oj dawno nie jeździłem na rowerze. Przeziębienie czy inny wirus mi to uniemożliwił. Ale dość dobrze już się czuję i kiedy zobaczyłem dzisiejszą pogodę to po prostu poczułem, że "muse na rower". Zabrałem mojego przyjaciela o imieniu Canon 650D i w drogę. W roku jest kilkanaście dni kiedy jesień jest naprawdę złota. Potem robi się szara. Chociaż nastała nowa władza, która obiecuje wszystko naprawić, to może w  końcu i z tym zrobi porządek, żeby ta jesień była zawsze słoneczna i piękna. No więc dokąd jechać?. Do lasu oczywiście. Tam jest najpiękniej. Mozolnie wdrapałem się na Warszewskie wzgórza i po minięciu Szczecińskiej Gubałówki zagłębiłem się w las. I tam już na wstępie powitał mnie piękny jesienny krajobraz...
Autoportret nad jeziorem © davidbaluch
Dalej droga prowadziła dookoła jeziora. Mogłem więc napatrzeć się i na jesień i na wodę i na kaczki po niej pływające. Mnóstwo cudownych widoków i niezbyt wielu ludzi o tej porze roku. Jazda była więc czystą przyjemnością. Co rusz musiałem się zatrzymać, bo widoki były naprawdę warte chwili zapatrzenia. Jaka szkoda, że po południu trzeba iść do pracy. Ale cóż, życie nie składa się z samych przyjemności. Powiedziałbym nawet, że tych drugich jest zdecydowanie mniej. Popatrzałem jeszcze na drzewo zwalone nad brzegiem jeziora i już bez zatrzymywania popędziłem w stronę cywilizacji.. Do domu...

Jezioro Głębokie w Szczecinie © davidbaluch

J e s i e ń

Jesień mnie cieniem zwiędłych drzew dotyka,
Słońce rozpływa się gasnącym złotem.
Pierścień dni moich z wolna się zamyka,
Czas mnie otoczył zwartym żywopłotem.

Ledwo ponad mogę sięgnąć okiem
Na pola szarym cichnące milczeniem.
Serce uśmierza się tętnem głębokiem.
Czemu nachodzisz mnie, wiosno, wspomnieniem?

Tak wiele ważnych spraw mam do zachodu,
Zanim z mym cieniem zostaniemy sami.
Czemu mi rzucasz kamień do ogrodu
I mącisz moją rozmowę z ptakami?
Leopold Staff

Zeszły tydzień spędziliśmy 700 km od domu w Niemczech, a konkretnie w Leverkusen koło Kolonii. Mieliśmy z Agą usilną chęć pokręcić się trochę rowerami po mieście. Problemem był jednak brak jednego roweru. Do dyspozycji siostra miała jeden, a na ramie Agi wieźć nie chciałem. Wieczór wcześniej szwagier przypomniał sobie, że ma kilka niekompletnych w garażu, więc może jeden kompletny się z tego zrobi. Poszliśmy do garażu, ale czy to z powodu niemocy czy smacznego niemieckiego piwa nie udało się złożyć z trzech jednego. No, prawie udało, ale siodełka nie było. Koniec końców udało się rower pożyczyć cały kompletny, więc jedziemy na przejażdżkę.
Jazda po Leverkusen to bajka. Same drogi rowerowe, a przynajmniej wydzielone pasy. Auta nas nie interesują, mamy swoje drogi własne, tylko dla rowerów. W pewnym momencie się trochę pogubiliśmy, wszak miasto nam nieznane, ale w końcu na powietrznym skrzyżowaniu znaleźliśmy odpowiednią drogę. Swoją drogą fajne rozwiązanie.

Napowietrzne skrzyżowani dróg rowerowych w Leverkusen © davidbaluch

Po drodze napotykamy stację benzynową, a na tej stacji stoi sobie stary Antonow-2. Aga zrobiła sobie przy nim zdjęcie. Stał jeszcze helikopter, ale stwierdziła, że to żadna atrakcja. Fakt, samolot prezentował się lepiej.

Antonow na stacji Aral © davidbaluch

Jedziemy w kierunku zamku Morsbroich. Bardzo stary zamek, którego początki sięgają XIV wieku. Dziś mieści się tu Muzeum Sztuki Nowoczesnej, a także w jednej z sal odbywają się śluby. Podczas naszej krótkiej obecności na ternie zamku widzieliśmy kilka par ślubnych wchodzących i wychodzących z obiektu. Bardzo piękna była też fontanna przed budynkiem i wszyscy nowożeńcy robili sobie przy niej zdjęcie. Niemcy to w ogóle kraj obfitujący w piękne zamki i inne ciekawe budowle.

Dzisiaj był, a właściwie jeszcze jest piękny dzień. W pracy byłem tylko do 10.30, bo na 11.30 musiałem stawić się w sądzie. Tak więc tylko 3 i pół godziny i już. A do tego tydzień urlopu od jutra! No więc o 12.00 wyszedłem z budynku sądu i hurra!! Wolne. Jutro jedziemy do Leverkusen, trzeba się więc spakować. Po drodze autem zakupy, potem szybkie pakowanie i idę na rower. 
Dzisiaj beztroska przejażdżka po Szczecinie. Jechałem w zasadzie bez celu, tak o, gdzie mi się kierownica skręciła. Wpadłem jednak na pomysł, żeby odwiedzić ojca w pracy. No to jadę na Arkonkę. Po drodze coś się wydarzyło na skrzyżowaniu przy ul. Obotryckiej. Jest karetka i na poboczu dwa auta. Trzeba uważać. Wszyscy się spieszą, a potem skutki. Dojechałem na Arkonkę, a tam pustki. Po drodze też mało rowerzystów. Zdecydowana większość widząc w kalendarzu napis "październik" mknie z rowerem pod pachą do piwnicy i upycha go w jej najgłębszym kącie, żeby przypadkiem nie wylazł stamtąd przed nadejściem wiosny. I z zadowoleniem zacierają ręce zadowoleni z udanego, byłego już sezonu rowerowego. No, przynajmniej drogi rowerowe puste dzięki temu.
Przypomniałem sobie historię z lata tegorocznego, którą ojciec mi opowiedział. A mianowicie pewien złodziej rowerów wszedł na Arkonkę i zabrał sobie dość drogi, nieprzypięty rower, nie będący oczywiście jego własnością. Właściciel, gdy zadowolony z udanej kąpieli chciał wrócić do domu, zorientował się, że nie bardzo ma czym. Nie był z tego faktu zadowolony do tego stopnia, że o swoim niezadowoleniu powiadomił Policję, która to skwapliwie na miejsce przyjechała, aby pocieszyć byłego już cyklistę. Zeznania spisała i przejrzała monitoring. Na nagraniu widać było osobę dość młodą, która kręci się, ogląda, które rowery są niezapięte i w końcu po dokonaniu wyboru, już jako szczęśliwy posiadacz nowego, choć używanego roweru, wesoło odjeżdża w siną dal. No cóż, policjanci wielkich nadziei na odnalezienie roweru nie widzieli, bo miłośnik dwóch kółek nieznany, dowodem osobistym przed kamerą też nie machał, więc sprawa jakich setki. I teraz najlepsze. Następnego dnia ojciec mój, pracując sobie jak co dzień na kąpielisku patrzy, a tu wjeżdża i parkuje na parkingu rowerowym nowy właściciel roweru. Wczoraj ukradł z Arkonki, a dziś na tą Arkonkę tym samym rowerem przyjechał. Fakt, gorąco było, więc można go po części zrozumieć, że chłopina pedałując zgrzał się i chciał się ochłodzić. Ja jednak wybrałbym inny akwen wodny. Zadowoleni też byli policjanci, którzy po telefonie obsługi zjawili się na miejscu. Mniej zadowolony był złodziej, bo znowu został się bez roweru.. Śmialiśmy się jak mi to ojciec opowiadał. Tylko nie zapinać roweru na kąpielisku z kilkoma tysiącami ludzi?
Popedałowałem dalej. Po drodze zbierałem kasztany i żołędzie. Będę z Kacprem ludziki robił. Zatrzymałem się także przy starej znajomej, sowie, którą kiedyś wskazał mi jotwu. Sówka siedziała jak zawsze w gnieździe. Nie miałem swojej lustrzanki, a telefonem nie było sensu robić, ale sowa jest, naprawdę. Łypała na mnie przez cały czas z góry. Jest większa niż w zeszłym roku chyba.Ciekawe czy mnie poznała? :-) Pożegnałem się z nią, obiecałem następnym razem jakiegoś robaka przynieść, bo zawsze tak z pustymi rękami i pojechałem dalej. Jeszcze rundka po mieście. Tam już nie tak fajnie. Tłumy ludzi wracających z pracy do domu plątały się pod kołami, ale jakoś przebrnąłem przez miejską dżunglę. I wróciłem do domu.  A jutro pomknę daleko stąd, do kraju ukochanego przez uchodźców i Merida musi grzecznie poczekać na swojego właściciela. Może uda się w Leverkusen troszkę pojeździć. Zobaczymy..

Postój na Arkonce. Pusto tu już jesienią © davidbaluch

Piękna dziś sobota. Aż trudno uwierzyć, że to 3 października. Około 20 stopni i piękne słońce. Już kiedyś tak było. Chyba 3 lata temu. Kąpałem się wtedy w morzu. W Międzywodziu. Bierzemy więc z Agą nasze potomstwo na ich nowych rowerkach i jedziemy rowerami na piknik nad Odrą. Żeby logistycznie wszystko dopiąć,ja sam najpierw jadę na miejsce gdzie zostawiam auto, a w nim kiełbaski, picie, grilla, węgiel, bułki, koce i wszystko co potrzebne. Piknik robimy w Policach nad Odrą. Wyciągam rower z bagażnika i jadę do Agi domu. Tam już we czwórkę jedziemy na piknik. Ja, Aga, Kacper i Kuba.
Ruszamy. Kacper dzielnie pedałuje mimo, że najmłodszy to daje radę. Mój kochany synek nie narzeka tylko pedałuje dzielnie. Wjeżdżamy w końcu w ulicę Goleniowską prowadzącą nad Odrę.. Hmm. Ulica Goleniowska. Chyba dla dobrych pływaków, bo w stronę Goleniowa prowadzi, ale po drodze mega szeroka  Odra.

Police, Goleniowska. Jedziemy na piknik © davidbaluch

Droga asfaltowa  zamienia się na drogę z płyt betonowych. Trochę martwię się czy dzieci nie zaczną narzekać. Ale nie. Nic nie mówią. Może troszkę Kuba na początku, ale jedzie. Kacper bez słowa pedałuje szczęśliwy z przejażdżki. W ogóle ostatnio Kacper jest zadowolony ze wszystkiego i wszystko go cieszy. Dziecko bez  żądań. Ciekawe ile to potrwa :-)

Jadę z moim Kacprem. Niedługo będziemy na miejscu © davidbaluch

No i dotarliśmy na tak zwaną "Mijankę" czyli policką "plażę". W cudzysłowie, bo to nie plaża, ale miejsce na piknik wymarzone. Idealne. Ja rozpaliłem grilla, dzieci się cieszą. Mają frajdę, bo pogoda cudowna, pewnie w ich małych organizmach endorfiny buzują jak w naszych dorosłych po jeździe na rowerze. Troszkę się tam sprzeczały, ale ogólnie sielanka. Widzimy klucze ptaków odlatujących na połuddnie Chciałbym, żeby ta chwila pozostała na wieki.

Czekamy na upieczenie kiełbasek. A Odra leniwie płynie © davidbaluch

"A Odra płynie.. Szeroko.. leniwie... a my zapatrzeni .. 
w motyle...
i pszczoły...
I miłość naszych dzieci.
A ptaki fruną.. nieprzerwanie...
Uciekają tam gdzie słońce zachodzi. Wszak zima niedługo.. I tylko my zostajemy.."

Dziś chyba trochę inaczej niż zwykle. Na rowerze byłem trzy razy, ale  sumie tylko 24 km. Rano pojeździłem tylko po Szczecinie. Potem po Policach i na końcu wokoło Arkonki. Jazda na rowerku jak zawsze rewelacja. Kocham to uczucie. W Policach odwiedziłem miejsce, które jako dziecko wciąż odwiedzałem. Stara Fabryka. Hydrierwerke.Teraz zarośnięta. Czy to miejsce, które chyba jako jedne z nielicznych wygląda dokładnie jak w dniu w którym skończyła się wojna doczeka się jakiegoś upamiętnienia? Na Westerplatte kilka bunkierków,a  wszyscy jeżdżą oglądać. W Policach produkowano paliwo z węgla między innymi do do  V1 i V2, ale nie tylko. I cała fabryka jest, a przez nietoperze i krzyczących ekologów nikt o tym nie wie. To znaczy na szerszą skalę, bo w Policach i okolicy tak. Ale miejsce na pewno warte jest większej uwagi.
Wkurza, bo jako dziecko biegaliśmy tam i było co oglądać, Teraz trzeba wiedzieć w które krzaki wejść , żeby zobaczyć coś ciekawego. Pozarastane. Tylko stowarzyszenie SKARB jeszcze robi co nieco, żeby miejsce całkiem nie zamieniło się w dżunglę. No to bez komentarza teraz..kilka zdjęć i tylko . Mijam tylko tablicę:Wstęp Wzbroniony.. i o to jestem.

Największa budowla polickiego Hydrierwerke © davidbaluch

Wejście do jakichś podziemi. Wykryte przypadkiem © davidbaluch

Stara Fabryka, Nie wiadomo co to było © davidbaluch

Wieża wartownicza, © davidbaluch

Zwiedzanie tej fabryki ma iście magiczny wymiar...

Jakieś ogromne kotły, Chyba zbiorniki na benzynę lub węgiel © davidbaluch

Trochę jak w Tolkienie. Ale ok, To tylko pozostałości II wojny. Powyginane druty i kawałki betonu zwisające nad głową.Fabryka była wielokrotnie bombardowana. Ja uwielbiam to miejsce...

I wejście do niezbadanych tuneli © davidbaluch

I na koniec wejście do jakichś tuneli.. Tu jest prawdziwa historia II wojny światowej..  

Potem synka odebrałem z zerówki i pojechaliśmy na zwykłą przejażdżkę wokół Arkonki. Tak wyglądaliśmy we dwójkę Cudowne, magiczne chwile z synkiem:

Tata i synek © davidbaluch

Pomysł na dzisiejszą wycieczkę przed pójściem do pracy nasunął mi się po przeczytaniu wpisu Jotwu. A mianowicie zaskoczył mnie wiadomością, że z Bezrzecza można zupełnie nową drogą dojechać do Skarbimierzyc (lub na odwrót). Postanowiłem to dzisiaj sprawdzić. Pojechałem ulicą Arkońską na Bezrzecze. I tam ruszyłem całkiem nieznaną mi drogą. Wycieczka samotna. Jest czas na rozmyślania. Ruch niewielki był na drodze, a gdy po chwili dojechałem do nowego odcinka pięknej czarnej asfaltowej wstęgi to samochodów nie było już w ogóle. Na tym odcinku jest jeszcze zakaz ruchu. Pewnie droga mimo, że skończona to jeszcze nie oddana i to dlatego. Po drodze obserwuję ptaki odlatujące na zimę. Krajobraz też powoli robi się żółto-jesienny. Tak jakoś smętnie. Mimo, że widoki ładne, to oznaki nadchodzącej jesieni powodują we mnie jakiś melancholijny nastrój.

Droga do Skarbimierzyc © davidbaluch

Dojechałem do Skarbimierzyc. Jak ja lubiłem to miejsce. Jeszcze niedawno był tu wspaniały Folwark, w którym bywaliśmy niejednokrotnie z malutkim jeszcze wtedy Kacprem. Kochał to miejsce. Stare piękne budynki, ciekawe zwierzątka, wspaniały plac zabaw. Niejednokrotnie rozpalone ognisko nad którym smażyliśmy kiełbaski. Kacper zawsze chętnie tu przyjeżdżał. I my lubiliśmy to miejsce. Teraz folwark zamknięty jako miejsce do wizyt z dziećmi. Ma tu być ekskluzywne osiedle "Botanica". Piękna, zdobiona brama zamknięta na głucho strzeże tego miejsca. Wszystko się kiedyś kończy. Wszystko..

Brama do Folwarku Skarbimierz © davidbaluch

No cóż. Jadę dalej. Wzdłuż jezdni do Szczecina nie ma drogi rowerowej. Gmina Dobra nie jest zbyt dobra dla rowerzystów. Owszem, piękna jest droga z Dobrej do Buku, ale aż się prosi, aby ucywilizować odcinek wzdłuż drogi prowadzącej z Lubieszyna do Szczecina. Owszem, po drodze był króciutki odcinek drogi rowerowej, ale zdecydowanie zbyt krótki. Większość czasu czułem oddech TIR-ów na plecach. Po osiągnięciu granicy ze Szczecinem zaczęła się już normalna DDR-ka. 
Jechałem więc dalej niespiesznie patrząc na idących dokądś przechodniów, obserwowałem życie miasta i toczyłem się w kierunku centrum. W samym centrum zatrzymałem się na chwile przy budynku PKO na ulicy Wyzwolenia. Nigdy mu się nie przyglądałem dokładnie, a to naprawdę piękna budowla.
Wybudowana pod koniec XIX wieku w miejscu dawnego Bastionu Królewskiego i sąsiadujących z nim kazamatów. W pałacu przypuszczalnie mieszkał cesarz Austrii Franciszek Józef w 1895 r. goszczący w Szczecinie z okazji manewrów armii pruskiej.
Na budynku stoją dwie postacie - po lewej stronie rycerz z mieczem, po prawej ziemianin z pługiem. Rycerz symbolizuje tradycje i rycerski rodowód ziemiaństwa. W górnej partii elewacji gryf stojący na cokole trzyma tarczę z inicjałami FR (Fridericus Rex - Król Fryderyk). Tak często mijamy piękne miejsca, a nic o nich nie wiemy.

Budynek PKO w Szczecinie © davidbaluch

I w końcu jadę do domu, bo na 14.00 do pracy. Nie mam dziś ochoty. Najchętniej wziąłbym Kacpra na rower, ale niestety. W życiu nie zawsze robi się to co chce. Mimo to dzień zaliczam do udanych. Wycieczka podczas pięknej już trochę jesiennej aury. Troszkę samotnie, ale to czasem też jest potrzebne. Takie wyciszenie na rowerze.
Mapka

Kacper od jakichś dwóch miesięcy nie miał rowerka. Stary i mały popsuł się. Kuba (syn Agnieszki) natomiast wyrósł ze swojego. Dodałem dwa do dwóch i mam pomysła. Kuby rower wędruje do Kacpra. Jest większy i ma 16 calowe kółka. Natomiast dla Kuby wyszukałem na OLX świetny holenderski rower za naprawdę małe pieniądze. Rano pojechałem, kupiłem i jest. Owszem jeszcze godzinę albo więcej spędziłem na regulacji i zrobieniu hamulców, które nie działały, ale w końcu jest ok. Cena była chyba też tym spowodowana bo właściciel powiedział, że nie ma hamulców, a taki sam nowy rower kosztuje około 800 złotych. No cóż hamulce hamulcami, ja zrobiłem w kilkanaście minut. Około 13.00 przyjechałem do Polic i Kuba oszalał ze szczęścia. Ma nowy rower. No to jedziemy. O 14.30 odbierzemy Kacpra mojego kochanego z zerówki, ale na razie we dwójkę. Kierunek Trzeszczyn. Po drodze chwalimy się Adze pod jej pracą czyli pod urzędem miejskim i jedziemy. Kuba słuchał uważnie wszystkiego co mu mówiłem i wycieczka jest naprawdę wspaniała. Przed Trzeszczynem Kuba mówi, że się zmęczył. No cóż.. ma dopiero 7 lat. Odpoczynek przed wiejskim sklepem. Kupiłem mu Lionsa, bo chciał.

Zdobyliśmy Trzeszczyn!! © davidbaluch

Jedziemy z powrotem do Polic, bo Kacper niedługo kończy zerówkę. Najpierw po jego rower. Kuba zdziwiony pyta jak będziemy z trzema rowerami jechali. Kuba...! Tata kochający synka da radę :-). Jedziemy. Ja jedną ręką kieruję rowerem, a w drugiej trzymam rower Kacpra. Ludzie się troszkę oglądali, fakt. Przy zerówce Kuba pilnował rowerów, a ja wszedłem, nacisnąłem czerwony guzik, zawołałem Kacpra i po chwili jesteśmy już we trójkę. Jedziemy. Sytuacja się skomplikowała. Do pilnowania mam dwóch maluchów. Ale jedziemy. Na tosty. Dzieci głodne. Za niedługo dotarliśmy do najlepszych tostów na świecie. Już kiedyś pisałem o nich. Police, Wyszyńskiego.
Tam konsumujemy, a  właściwie konsumują, bo ja nie jem. Nasze trzy rowerki prezentują się cudnie. Szczyt szczęścia. Facet z  dwoma chłopakami na rowerze. 

Czekamy na tosty © davidbaluch

Tosty podane © davidbaluch

Dziś niedziela. Poranek był cudny. Obudziłem się w  domu .. i  w tym domu był mój Kacper też. Otworzył oczka i powiedział:Kocham Cię Tato.. Mój pięciolatek. Dziś ma mieć nowy rowerek. Na większych kółkach. Więc od rana się szykujemy i jedziemy do Polic. A tam czeka na niego nowy-używany śliczny rower na kółkach 16 cali. Zaraz robimy sobie we dwójkę przejażdżkę testującą nowy rower. Tak wygląda i tak Kacper zasuwał:

Sobota.. Od kilku dni planowaliśmy z Agą wycieczkę po Niemczech. Cały tydzień miałem popołudniówki, a ona jak zawsze na rano, więc została sobota. No i w końcu. Jest pogoda. Jest prawie wolne (bo na 16.00 do pracy) - jedziemy. Najpierw poranne przygotowania. Ja uwijam się jak w ukropie, sprawdzam wiadomości na TVN24 czy Syryjczycy nie atakują, bo tam gdzie jedziemy  m.in. umieścili ich, ale nie, jednak nie. Ja dbam o nasze bezpieczeństwo, a Aga się w tym czasie maluje. No nie mogę .. :-).  W końcu 8.00. Ruszamy.Auto prowadzi Aga, bo ja w dniu wczorajszym zbyt się przepracowałem, żeby tak z samego rana prowadzić. Rzadko tak jest, więc mogę podziwiać jej kunszt kierowcy. Ja na przykład nie potrafię z 15 km/h pojechać dalej z trójki albo wjeżdżając na parking już zgasić silnik i toczyć się oszczędzając paliwo na miejsce postojowe, a co najlepsze być tak wyluzowanym, żeby mieć gdzieś czerwone światło w Dobrej.. Tak, tak.. Dobra ma światła. Póki co. Jakiś remont. Nie mogąc wyjść z podziwu dojechaliśmy do Löcknitz.  
A teraz dlaczego taki tytuł bloga? O tym później..dla wytrwałych.

Aga w Gorkow © davidbaluch

Anklamer Tor, Pasewalk © davidbaluch

TRASA